نمود نحوی روایت در مصیبت نامۀ عطار نیشابوری

نگاه ساختارگرایی به متون ادبی، از منظرهای متعددی صورت پذیرفته است. یکی از این منظرها مطالعۀ روایی است. از میان ساختارگرایان روایت­شناس، تزوتان تودوروف یکی از کامل ترین الگوها را برای مطالعۀ متون روایی به دست می­دهد که شامل سه نمود معنایی، کلامی و نحوی است. این مقاله به بررسی نمود نحوی روایت در مصیبت­نامۀ عطار، از دیدگاه تودوروف می­پردازد. در این پژوهش، تنها روایت کلان مصیبت­نامه مطالعه شده است. حاصل پژوهش آنکه مصیبت نامه را می­توان در یک پی­رفت پایه و چهل ودو پی­رفت فرعی مطالعه کرد که از راه زنجیره­سازی به یکدیگر متصل و همگی در اپیزود سومِ (اپیزود گذارِ) پی­رفت پایه درونه­گیری شده­اند. زنجیره­سازی پی­رفت­ها، مراتب چهل­گانه را از نظر روایی در طول یکدیگر قرار داده و این سفر چهل­مرحله­ای را در دل تحول بزرگ سالک به صورت درونه­گیری قرار داده است.